شرکت در آزمون آنلاین فارسی 2 - درس هفدهم : خاموشی دریا | آزمون شماره 150

حرم شادی کنان بر طاق ایوان/که مروارید بر تاجش ببارند

زمین می گفت عیشی خوش گذاریم/ازین پس، آسمان گفت ارگزارند.

من جرعه نوش بزم تو بودم هزار سال/کی ترک آبخورد کند طبع خوگرم

زهی حمیده خصالی که گاه فکر صواب/تو را رسد که کنی دعوی جهانبانی

پرير گفتمت امروز را غنيمت دار  /  و گرنه در پي دي کي توان چو فردا رفت

دی رفت و حديث دي چو دي هم بگذشت   /  امروز حديث تازه بايد کردن

دی رفت و روزي آمد و امروز هم گذشت  /  فردا چو شد هم آيد روزيش بر اثر

چو دی رفت و فردا نیامد به دست  /   حساب از همین یک نفس کن که هست

من به شما می‌گویم که زندگی به‌راستی تاریکی است ، مگر آنکه شوقی باشد. (تشبیه)
 

شما را اگر توان نباشد که کار خود به عشق درآمیزید ، و پیوسته بار وظیفه‌ای را بی‌رغبت به دوش کشید ، زنهار دست از کار بشویید. (کنایه)
 

آن که با بی‌میلی خمیری در تنور نهد ، نان تلخی واستاند که انسان را تنها نیمه‌سیر کند. (تضاد)
 

شوق همیشه کور است ، مگر آن که دانشی باشد. (تشخیص)