شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس یکم: مبانی تحلیل متن | آزمون شماره 17355

جفا پل بود بر عاشق شکستی                     وفا گل بود بر دشمن فشاندی

گر عزم جفا داری سر در رهت اندازم           ور راه وفا گیری جان در قدمت ریزم

در عشق ترک کام کن ترک حبوب و دام              مر سنگ را زر نام کن شکّر لقب نه بر جفا

حاشا که من از جور و جفای تو بنالم              بیداد لطیفان همه لطف است و کرامت

بخت بلندت یار و چشم بختت بیدار که به صحبت پیری افتادی. (حذف فعل به قرینه)

درختی در این وادی زیارت‌گاه است که مردمان به حاجت خواستن آن‌‌جا روند. (کاربرد حرف اضافه (به) در معنی «برای»)

روزی به غرور جوانی سخت رانده بودم و شبانگاه به پای کریوه‌ای (تپه) سست مانده. (کاربرد فعل سوم شخص در معنای اول شخص)

پرسیدمش چگونه‌ای؟ گفت تا کودکان بیاوردم دگر کودکی نکردم. (آمدن «ب» بر سر فعل ماضی)

واژه «ادبیات» در زبان فارسی از عصر مشروطه (1285 ه_ . ش) کاربرد زیادی پیدا کرد.

زبان پهلوی در دوره اشکانیان رایج بود و تا اوایل دوره ساسانی نیز آثاری به این زبان تألیف شده است. این زبان در شمال و شمال شرقی ایران متداول بوده است.

«کلیله و دمنه» و «هزار و یک شب» نمونه‌هایی از ترجمه زبان پهلوی هستند که با تغییرات فراوان به دست ما رسیده‌اند.

هر چیزی که ذهن ما را به پویایی درآورد، متن است.