شرکت در آزمون آنلاین فارسی 1 - درس ششم: مهر و وفا | آزمون شماره 16988

میان خلق ندیدی چون دویدمت از پی/ زهی خجالت مردم چرا به سر ندویدم

دوش آن غم دل که می‌نهفتم/باد سحرش ببرد سرپوش

وز سخن گفتنش چنان مستم/که ندانم جواب گفتارش

عاشق صادق از ملامت دوست/گر برنجد به دوست مَشمارش

شود پدید گهی در میان شادی،غم / بود پدید گهی در میان توبه،گناه

راز نهان دار و خَمُش،ور خمشی تلخ بود/ آن چه جگر سوزه بود باز جگر سازه شود

از خود گذر ای یار و بدو رس که کسی نیست / غیر از تو میان تو و مقصود حایل 

دست در کش کرد با آتش به هم / خویشتن گم کرد با او خوش به هم

فسانه گشت و کهن شد حدیث اسکندر / سخن نو آر که نو را خلاوتی ست دگر

هین،سخن تازه بگو تا دو جهان تازه شود / وارهد از حد جهان،بی حد و اندازه شود

سر گرک باید هم اول برید/ نه چون گوسفندان مردم درید 

سرچشمه شاید گرفتن به بیل/چو پر شد نشاید گذشتن به پیل

مخور طعمه جز خسروانی خورش/ که جان یابدت زان خورش پرورش 
 

تا لبت گفته به من سرّ سخندانی را/ کرده سلطان سخن‌سنج قبول سخنم 
 

 نگشت آسایشم یک لحظه دمساز/ گهی از گربه ترسیدم گه از باز
 

می‌گریم و مرادم ازین سیل اشک‌بار/ تخم محبت است که در دل بکارمت