شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس یکم: مبانی تحلیل متن | آزمون شماره 17739

اگر چه آتش را قربی و عزتی باشد/ به نفس خویش عزیز است نیز خاکستر

کرد بدرود باغ، بلبل از آنک/ مر چمن را ز برف ناطورست

چو بنگریم همیدون پس از قضای خدا/ بلای ما همه قزدار بود و چالندر

به نور آذری و از تو دیده‌ام در آب/ به لطف آبی و از توست در دلم آذر

کاربرد (را) به معنی برای

کاربردهای کهن واژگان

کاربرد نشانه (آن) برای جمع بستن واژه‌ها

تضاد میان دو واژه

من خیال تو را کجا بینم/ چون همه شب ز رنج بیدارم

بدین زمان که ز فردوس هر زمان رضوان/ همیگشاید بر بوستان خرّم در

فراق تو بخواهد گستریدن/ ز خار و آتشم بالین و بستر

ز شوق طلعت و حرص لقای تو مستم/ به روز چون حربا و به شب چو نیلوفر (حربا: آفتابپرست)

در شهری که موش آن صد من آهن بتواند خورد، آخر باز، کودکی را هم بر‌تواند داشت. (کاربرد دستور تاریخی)

آن را که گوش ارادت گران‌[سنگین] آفریده‌اند چون کند که بشنود و آن را که کمند سعادت کشان می‌برد چه کند که نرود؟ (تأکید بر قضا و قدر)

هر که در خدمت پادشاه یک‌دل باشد او را دوستان و دشمنان پادشاه خصم گردند؛ دوستان از روی حسد در جاه و دشمنان از وجه اخلاص. (حذف دو فعل به قرینه)

از مبالغتی در تفتیش کار من چاره نیست که آتش از ضمیر چوب و دل سنگ بی جدّ تمام و جهد بلیغ، بیرون نتوان آورد. (کاربرد اضافه تشبیهی)

استفاده از صفت جمع برای موصوف جمع در ترکیب وصفی «واقعات غرایب»

استفاده از «را» مفعولی در عبارت «واقعات غرایب که خاص او را بود.»

گفتن اسرار به خلق از سوی عارف باعث این شده بود که مشایخ از عارف اِبا کنند.

استفاده از واژگان عربی