شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس یازدهم: قافیه | آزمون شماره 19081

چو بشنوی سخن اهل دل مگو که خطاست / سخن شناس نه‌ای جان من خطا اینجاست

صلاح از ما چه می‌جویی که مستان را صلا گفتیم / به دور نرگس مستت سلامت را دعا گفتیم

سرم خوش است و به بانگ بلند می‌گویم / که من نسیم حیات از پیاله می‌جویم

ای قبای پادشاهی راست بر بالای تو / زینت و تاج نگین از گوهر والای تو

چو خیل اجل در سر هر دو تاخت / نمی‌شاید از یکدگرشان شناخت

چه آن را که بر سر نهادند تاج / چه آن را که بر گردن آمد خراج

گدا را چو حاصل شود نان شام / چنان خوش بخسبد که سلطان شام

اگر سرفرازی به کیوان برست / وگر تنگ‌دستی به زندان درست

تو دانی که چون دیو رَفت از قفس / نیاید به لاحول کس باز پس (_َ س)

چو دست بر سر زلفش زنم به تاب رود / ور آشتی طلبم با سرِ عتاب رود (تاب)

کیست در این شهر که او مَست نیست؟ / کیست درین دور کزین دست نیست؟ (_َ ست)

دلا بسوز که سوز تو کارها بکند / نیاز نیم‌‌شبی دفع صد بلا بکند (ا)

گرم از دست برخیزد که با دلدار بنشینم / ز جام وصل مِی ‌نوشم ز باغ عیش گل چینم

آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند / بر جای بدکاری چو من یک دم نکوکاری کند

تا گواهی بدهم و بیرون شوم / سیرم از هستی در آن هامون شوم

یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد / دوستی کِی آخر آمد دوستداران را چه شد