شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس سوم: واج‌آرایی، واژه‌آرایی | آزمون شماره 26016

ای که گفتی جان بده تا باشدت آرام جان/ دل به غم‌هایش سپردم، نیست آرامم هنوز

عمر ما را مهلت امروز و فردای تو نیست/ من که یک امروز مهمان توام فردا چرا؟

نه من ز بی‌عملی در جهان ملولم و بس/ ملالت علما هم ز علم بی‌عمل است

تا گنج قدمت در دل ویرانه مقیم است/ اندر دل ما کوی خرابات مقام است

واژگان شمع و گل و پروانه شبکه معنایی ایجاد کرده‌‌اند.

تشبیه در بیت دیده می‌‌شود.

تکرار در واژه شمع و گل دیده می‌‌شود‌.

پروانه در این بیت، یک بار در معنای نام یک حشره و یک بار در معنای اجازه آمده است.

از جرعه تو خاک زمین درّ و لعل یافت / بیچاره ما که پیش تو از خاک کمتریم

شاه گفتش ای سرافکنده به عشق/ چون تواند بود کس زنده به عشق

خوش است خلوت اگر یار یار من باشد/ نه من بسوزم و او شمع انجمن باشد

روی جانان طلبی آینه را قابل ساز / ورنه هرگز گل و نسرین ندمد ز آهن و روی

آن چنان مهر توام در دل و جان جای گرفت / که اگر سر برود از دل و از جان نرود

تو هستی روان تن روشنم / روان چون پسندی تو دور از تنم

به تیرگی و درازی شبی چو دوش ندیدم / اگرچه زلف تو از دوش بگذرد به درازی 

بهار عمر خواه ای دل وگرنه این چمن هر سال/ چو نسرین صد گل آرد بار و چون بلبل هزار آرد