شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس نهم: موازنه و ترصیع | آزمون شماره 21890

به میدان وفا یارم چنان آمد که من خواهم/ ز دیوان هوا کارم چنان آمد که من خواهم

کیست که پیغام من به شهر شروان برد/ یک سخن از من بدان مرد سخندان برد

با دم طاووس کم زاغ گیر/ با دم بلبل طرف باغ گیر

ای قمر تابناک برج امامت/ وی گهر آبدار درج کرامت

نقاب خفا از جبین مبین صفات جلال و سمات جلال او به بنان بیان نتوان گشود.

هر حرفی چراغی است از نور اعظم افروخته، آفتابی است از مشرق حقیقت طالع گشته، و به آسمان غیرت ترقی گرفته.

اگر به پیرانه سر بازآیی همه مملکت را به حرمت بیاراییم، و اگر به عنفوان شباب حدیث ما گویی فردا به رستاخیز، تو را در پناه خود گیریم.

نه به عیب رسمیان آلوده، نه به مقام دون‌همتان فروآمده، نه رقم دوستی اغیار بر ایشان کشیده، نه داغ اسباب بر ایشان نهاده.

الهی! نور دیدۀ آشنایانی، روز دولت عارفانی. آسایش سینۀ محبّانی و نهایت همّت قاصدانی، نه به چیزی مانی تا گویم که چنانی آنی که خود گفتی و چنان‌که گفتی آنی.

ندانستم نامه خطّ شماست یا نافۀ مشک ختا. نگارخانۀ چین است یا نگارخانۀ عنبرین. ایام هجر است و لیالی بی‌فجر.

عقل گفت: گشایندۀ در فهمم، زدایندۀ رنگ وهمم، پابستۀ تکلیفاتم، شایستۀ تشریفاتم. عشق گفت: دیوانۀ جرعۀ ذوقم، برآورندۀ شوقم، زلف محبت را شانه‌ام.

مراتب میان اصحاب مروّت و ارباب همّت، متنازع است. هر که‏ نفس شریف دارد خویشتن را از محلّ وضیع به منزلت رفیع می‏رساند، و هر که را راى ضعیف و عقل سخیف است، از درجت عالی به رتبت خامل گراید.

کزیشان بود تخت شاهی به پای / وَزیشان بُوَد نام مردی به جای

اگر تو زخم زنى به كه ديگری مرهم / وگر تو زهر دهى به كه ديگرى ترياك

خواست پریدن چمن از چابکی / خواست چکیدن سمن از نازکی

ای مصور ز تو کمال وفا / وی منور ز تو جمال صفا