شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس نهم : استعاره | آزمون شماره 6303

چمن باز نو شد به شمشاد و سرو / خرامش درآمد به کبک و تذرو

بتان چین به خدمت سرنهادند / بسان سرو بر پای ایستادند 

سایه‌ی بالای آن سرو از سر من کم مباد / زان‌که بر من رحمتی از عالم بالاست این

کسی که قامت او را به سرو نسبت کرد / مکن قبول که کوته‌نظر نگوید راست

راز درون پرده چه داند فلک خموش / ای مدّعی نزاع تو با پرده‌دار چیست

کوه تمکین بر نمی‌آید به دست‌انداز شوق / جذبه مجنون عنان از دست محمل را گرفت

پای باد از پیچ و تاب راه می‌پیچد به هم / چون تواند شانه از زلفش به آسانی گذشت

شد از عِذار [= چهره] تو خورشید آفتاب‌زده / ز آفتاب اگر رنگ چهره گل ریخت

چون صبا شرح گلستان جمالت می‌داد        از هوا دامن گل بر سر صحرا می‌ریخت

مرا یاقوت او قوت روان است           ولی اشکم چو یاقوت روان است

ساقی می چون زنگ ده کآیینه جان من است       باشد که بزداید دلم ز آیینه جان زنگ را

می‌خورد از جام لعلش باده خون           می‌برد ز افعی زلفش موی موی

کس چو حافظ نگشود از رخ اندیشه نقاب / تا سر زلف سخن را به قلم شانه زدند

تا تو را جای شد ای سرو روان در دل من / هیچ کس می‌نپسندم که به جای تو بود

ای گل تو دوش داغ صبوحی کشیده‌ای / ما آن شقایقیم که با داغ زاده‌ایم

مجلس یاران بی ‌نالۀ سعدی خوش نیست / شمع می‌گرید و نظّارگیان می‌خندند