شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس نهم: موازنه و ترصیع | آزمون شماره 8489

در بدایت بند و چاه بود؛ در نهایت تخت و گاه بود.

جان ما را صفای خود ده و چشم ما را ضیای خود ده.

در دل‌های ما جز تخم محبت مکار و ما را به ما وامگذار.

نیک بخت آن که خورد و کشت و بدبخت آن که مرد و هشت.

در قالب مثنوی سروده شده است.

جناس در بیت دیده می‌شود.

بیت دارای آرایه ترصیع است.

بیت ذوقافیتین است.

گر چهره بنماید صنم پر شو ازو چون آینه / ور زلف بگشاید صنم رو شانه شو رو شانه شو

عیش باقیست شمس تبریزی / مست جاوید شاه تبریزیم

نار خندان تو ما را صنما گریان کرد / تا چو نار از غم تو با دل پرخون باشیم

من کف چرا نکوبم چون در کفست خوبم / من پا چرا نکوبم چون بم شدست زیرم

دامن گردون پر از خون جگر بینم به صبح / بس که در مهر تو اشک از چشم اختر می‌چکد

یاران همه مخمور و قدح پر می ناب است / ما جمله جگر تشنه و عالم همه آب است

بخت بد بین که به سروقت من آن سرو روان / آمد از لطف زمانی که زمین‌گیر شدم

هرکس که دل به دست بتی داد همچو من / سنگی گرفت و شیشه ناموس را شکست

گهی ز نرگس مستانه تو مخمورم                             گهی ز گردش پیمانه تو سرمستم

یا بهار عمر من رو بر خزان خواهد نهاد          یا نهال قامت او را به بر خواهم گرفت

می کشندم چو سبو دوش به دوش                           می‌برندم چو قدح دست به دست

خلق را از لعل میگون تو مستی داده‌اند             عقل را از چشم فتّان تو مفتون کرده‌اند