شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 3 - درس 3: آرایه‌های ادبی | آزمون شماره 4536

زان گل بشکفته سیراب مست/ یاد یار مهربان آید همی

نغمۀ بلبل شیراز نرفته است ز یادم/ دوستان منع کنندم که چرا دل به تو دادم

به کنشت سجده بردم، به صنم رهم ندادند/ به طواف کعبه رفتم، به حرم رهم ندادند

آیینه پاک کرده ام از زنگ قیل و قال/ از طوطیان گرانی زنگار می کشم

مقیم طور محبت ز شوق باز نداند/ شعاع آتش مهر از فروغ نور تجلی

چه شیرین گفت خسرو این عبارت / که نبود وصل شیرین بی مرارت

ای دمت عیسی دم از دوری مزن/ من غلام آنکه دور اندیش نیست

ز بوی پیرهنت زنده می شود دل مرده/ چه حکمت است در این بوی پیرهن که تو داری

حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت/ آری به اتفاق جهان می توان گرفت

پنهان ز دیده‌ها و همه دیده‌ها آرزوست/ آن آشکار صنعت پنهانم آرزوست

زبان بریده به کنجی نشسته، صمّ بکم/ به از کسی که نباشد زبانش اندر حکم

هشدار که گر وسوسۀ عقل کنی گوش/ آدم صفت از روضۀ رضوان به درآیی

یاری‌ات در تو فزاید نه اندرو/ گفت حق این تنصروالله تنصروا

آن پر اکنون در نگارستان چین است/ اطلبوا العلم و لو بالصین ازین است

نام احمد چون حصاری شد حصین/ تا چه باشد ذات آن روح‌الامین

خیز تا خاطر بدان ترک سمرقندی دهیم/ کز نسیمش بوی جوی مولیان آید همی

به روزگار به رنجم ز دوستان محروم/ چو مرتضی ز خلافت چو فاطمه ز فدک

در بود مر مدینۀ علم رسول را/ زیرا جز این نبود سزای امانتش

یاد یاران یار را میمون بود/ خاصه کان لیلی و این مجنون بود

جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه/ چون ندیدند حقیقت ره افسانه زدند