شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس دهم : سبک شناسی قرن های 10 و 11 (سبک هندی) | آزمون شماره 289

زبان کوچه و بازار به شعر راه یافت.

دایره واژگانی شعر گسترش یافت.

بسیاری از لغات ادبی قدیم در صحنه شعر رایج شد.

لغات مربوط به مذاهب و آداب و رسوم هندوان به حوزه شعر و ادب وارد شد.

ترویج روحیۀ پهلوانی

مضمون‌‌آفرین و باریک‌اندیشی

تبدیل موضوعات کهن به مضامین تازه

معنی‌گرایی

نظری به لشکری کن که هزار خون بریزی/ به خلاف تیغ هندی که تو در نیام داری

عیب پاکان زود بر مردم هویدا می‌شود/ موی اندر شیر خالص زود پیدا می‌شود

دود اگر بالا نشیند کسر شأن شعله نیست/ جای چشم ابرو نگیرد گرچه او بالاتر است

بی‌کمالی‌های انسان از سخن پیدا شود/ پستهٔ بی‌مغز چون لب واکند رسوا شود

کاربرد وجه وصفی، فراوانی لغات ترکی مغولی

کهنه و مهجور بودن برخی از کلمات، سادگی زبان

آوردن جملات طولانی، کاربرد افعال با پیشوندهای متعدد

آوردن تتابع اضافات، درآمیختگی نظم و نثر

قالب عمده شعر در سبک خراسانی «قصیده» است.

زبان سبک هندی را باید زبانی واقع‌گرا قلمداد کرد؛ زیرا زبان حقیقی مردم آن دوره بوده است.

تلمیح در مضمون‌سازی شعر سبک هندی نقش فعالی دارد.  (البته تلمیحات غریب و نادر نه تلمیحات رایج).

مراد از نثر ساده در دوره هندی، نثر مرسل در آثاری مانند تاریخ بلعمی نیست.