شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس نهم : استعاره | آزمون شماره 10009

ملکا ، مها ، نگارا ، صنما ، بتا ، بهارا / متحیرم ندانم که تو خود چه نام داری 

برید و میان را به گیسو ببست / به فندق ، گل و ارغوان را بخست 

از صدف ریزد گهر وز پسته دُر آید برون / چون شود گرم تکلم لعل خندان شما 

بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه‌بان دارد / بهار عارضش خطی به خون ارغوان دارد 

دگرباره خیاط باد صبا / بر اندام گل دوخت رنگین قبا

آمدی با تاب گیسو تا که بیتابم کنی / زلف را یکسو زدی تا غرق مهتابم کنی 

سنبلش غارت ایمان نکند چون نکند / لب لعلش مدد جان نکند چون نکند 

کجا رواست که یک‌جا رود به دامن گلچین / گلی که بلبل مسکین کشید زحمت خارش

راز درون پرده چه داند فلک خموش / ای مدّعی نزاع تو با پرده‌دار چیست

کوه تمکین بر نمی‌آید به دست‌انداز شوق / جذبه مجنون عنان از دست محمل را گرفت

پای باد از پیچ و تاب راه می‌پیچد به هم / چون تواند شانه از زلفش به آسانی گذشت

شد از عِذار [= چهره] تو خورشید آفتاب‌زده / ز آفتاب اگر رنگ چهره گل ریخت