شرکت در آزمون آنلاین فارسی 2 - درس هفتم : باران محبّت | آزمون شماره 1109

برفت سایه درویش و سطرپوش قریب /  بپوش بار خدایا به عفو ستارش

همین جراهت و غم بود کز فراق رسول /  به روزگار مهاجر رسید و انسارش

رضا به حکم غزا گر دهیم و گر ندهیم /  ازین کمند نشاید به شیرمردی رست

غزای حکم عزل بود روز ختم امل / دگر چه فایده تکرار ذکر و کردارش

گوهر شوخ گریبان صدف پاره کند/چرخ اگر تربیت ما نکند معذور است 

زمان خوشدلی دریاب دریاب/که دائم در صدف گوهر نباشد 

تا در طلب گوهر کانی کانی/ تا زنده به بوی وصل جانی جانی 

قطره باران که در افتد به خاک/زو بدمد بس گوهر تابناک

می توان بر تیرباران ملامت صبر کرد / کو جگرداری که با تیر تغافل سر کند؟

پرده خود پیش هر ناشسته رو نتوان درید / بلبل ما گریه را در دامن گل سر کند 

خیره چشمی بین که پیش عارض گلرنگ او / شبنم نادیده،حرف از دفتر گل سر کند 

خضر را از لوح دل چون زنگ می باید زدود / هر که خواهد راه صحرای توکّل می کند

منظومه و داستان  -  مقنّی و چاه‌کن - خواست و رغبت

القا و یاد دادن  -  قَرض و وام - حلال بی شبهت

قرابت و پیچیدگی  -  قالب مثنوی - موعد مقرّر

غِناو بی‌نیازی  -  بارز و هویدا - مهد و محمل