شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس نهم: موازنه و ترصیع | آزمون شماره 18639

دل به امید روی او همدم جان نمی‌شود/ جان به هوای کوی او خدمت تن نمی‌کند

چرا مطرب نمی‌خواند سرودی؟/ چرا ساقی نمی‌گوید درودی؟ 

بهاری کز دو رخسارش همی شمس و قمر خیزد/ نگاری کز دو یاقوتش همی شهد و شکر ریزد 

آن نه زلف است و بناگوش که روز است و شب است/ وان نه بالای صنوبر که درخت رطب است 

بر ظاهرش عیب نمی‌بینم و در باطنش غیب نمی‌دانم.

کمتر از آن خورد که ارادت او بود و در نماز بیش از آن کرد که عادت او.

سر به جیب مراقبت فرو برده و در بحر مکاشفت مستغرق.

تخم خرمایی به تربیتش نخل باسق گشته.

ای نوبهار! سرو نبیند همی تذرو / ای آفتاب! نور نیابد همی سها

خداوندی که رایش گوهر اقبال را شد کان / عدوبندی که راهش پیکر آمال را شد جان

ز دست چنگ‌نوازت شدم چو نالان عود / ز زلف مشک‌فشانت شدم چو سوزان عود

پای هر آزاده‌ای در ساحت گلشن نهد / دست هر دلداده‌ای در دامن دلبر نهد

نقاب خفا از جبین مبین صفات جلال و سمات جلال او به بنان بیان نتوان گشود.

هر حرفی چراغی است از نور اعظم افروخته، آفتابی است از مشرق حقیقت طالع گشته، و به آسمان غیرت ترقی گرفته.

اگر به پیرانه سر بازآیی همه مملکت را به حرمت بیاراییم، و اگر به عنفوان شباب حدیث ما گویی فردا به رستاخیز، تو را در پناه خود گیریم.

نه به عیب رسمیان آلوده، نه به مقام دون‌همتان فروآمده، نه رقم دوستی اغیار بر ایشان کشیده، نه داغ اسباب بر ایشان نهاده.

تن بفرسود چند از این محنت / جان بپالود چند از این آزار

گوهر خود را هویدا کن، کمال این است و بس / خویش را در خویش پیدا کن، کمال این است و بس

داد من و بیداد تو آخر تا کی؟ / عذر من و آزار تو آخر تا چند؟

زندگی از گرمی ذکر است و بس / حرّیت از عفّت فکر است و بس