شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس چهارم: تاریخ ادبیات پیش از اسلام و قرن‌های اولیه هجری | آزمون شماره 7586

زبان پارسی میانه یا پهلوی، زبان رسمی دوران ساسانی بود.

آثاری که به زبان پهلوی تألیف شده، بیش‌تر آثار دینی زردشتی است.

آثار ادبی پهلوی به سبب اهمیت سنت شفاهی در ایران پیش از اسلام، غالباً به کتابت در نیامده بود.

از جمله آثاری که به زبان پهلوی نگارش یافته و زبان اصلی آن‌ها به دست ما رسیده است، می‌توان به کلیله و دمنه و هزار و یک شب اشاره کرد.

با این‌که اوستا در دوره اشکانیان به نگارش درآمده بود اما موبدان ساسانی، آن را از حفظ می‌خواندند.

از میان آثار ادبی تألیف شده به زبان پهلوی، «کلیله و دمنه» و «هزار و یک شب» موجودند.

مضامین اخلاقی و تعلیمی در اشعار باقی‌مانده از زبان پهلوی دیده می‌شود.

منطقه رواج فارسی دری، نخست در شمال ایران بود.

شعر حکمی و اندرزی در این دوره به وجود آمد و در دوره سلجوقیان به پختگی رسید.

رایج‌ترین انواع شعر در این دوره، «حماسی»، «علمی» و «غنایی» بود.

داستان‌سرایی و قصه‌پردازی و آوردن حکایت‌ها و مثل‌ها نیز در شعر این دوره آغاز گشت.

شعر غنایی با دو شاعر مشهور، رودکی و شهید بلخی، قوّت و استحکام یافت.