شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس نهم : استعاره | آزمون شماره 4131

سه

پنج

چهار

شش

رخ گل را که عکس روی یار است/ ه_وا مشّ_اطه، آب آیینه‌دار است

 گرچه من خود ز عدم دل‌خوش و خندان زادم/ عشق آموخت مرا شکل دگر خندیدن 

فردا که پیشگاه حقیقت شود پدید/ شرمنده رهروی که عمل بر مجاز کرد

 در آفاق گشاده‌ست ولیکن بسته‌ست/ از سر زلف تو در پای دل ما زنجیر

نار خندان تو ما را صنما گریان کرد / تا چو نار از غم تو با دل پر خون باشیم

دوش مست و خفته بودم نیم‌شب / که اوفتاد آن ماه را بر ما گذر

گر شدم خاک ره عشق، مرا خُرد مَبین / آن که کوبد در وصل تو کجا باشد خُرد

پارسایی و سلامت هوسم بود ولی / شیوه‌ای می‌کند آن نرگس فتّان که مپرس