شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس یکم: مبانی تحلیل متن | آزمون شماره 17107

گفت نزدیک است والی را سرای آنجا شویم

ایوان مدائن را آیینۀ عبرت دان

فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو دراندازیم

ما را کلاه فقر به افسر برابر است

من چشم از او چگونه توانم نگاه داشت/ کاول نظر به دیدن او دیدهور شدم

دی در گذار بود و نظر سوی ما نکرد/ بیچاره دل که هیچ ندید از گذار عمر

دوستان عیب کنندم که چرا دل به تو دادم/ باید اول به تو گفتن که چنین خوب چرایی

هر که عیب دگران پیش تو آورد و شمرد/ بیگمان عیب تو پیش دگران خواهد برد

عمر ابد پیش من هست زمان وصال / زان که نگنجد در او هیچ زمانی مرا

درون مجمر دل‌ها سپند و عود می‌سوزد / که سرمای فراق او زکام (سرماخوردگی) آورد مستان را

به امید آن‌که جایی قدمی نهاده باشی / همه خاک‌های شیراز به دیدگان برفتم

به خون انداختم از حرص نان خود ندانستم / کز اکسیر قناعت مشک می‌گردد گیاه این‌جا

چو عاشق می شدم گفتم که بردم گوهر مقصود/ندانستم که این دریا چه موج خون فشان دارد (استعاره-کنایه)

ز سرو قد دلجویت مکن محروم چشمم را/بدین سرچشمه اش بنشان که خوش آبی روان دارد (تشبیه-جناس)

چو در رویت بخندد گل مشو در دامش ای بلبل/که بر گل اعتمادی نیست گر حسن جهان دارد (استعاره-تضاد)

هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد/سعادت همدم او گشت و دولت همنشین دارد (تناسب-تلمیح)

دی در گذار بود و نظر سوی ما نکرد / بیچاره دل که هیچ ندید از گذار عمر

این یک دو دم که مهلت دیدار ممکن است / دریاب کار ما که نه پیداست کار عمر

در هر طرف ز خیل حوادث کمینگهی است / زان رو عنان‌گسسته دواند سوار عمر

بی عمر زنده‌ام من و این بس عجب مدار / روز فراق را که نهد در شمار عمر