شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس هشتم: وزن شعر فارسی | آزمون شماره 17492

بخوان ای مرغ اگر داری زبانی / بخند ای صبح اگر داری دهانی

سر دفتر آیت نکویی / شاهنشه ملک خوبرویی

غرور حسنت اجازت مگر نداد ای گل / که پرسشی نکنی عندلیب شیدا را

هرگز نمیرد آن‌که دلش زنده شد به عشق / ثبت است بر جریده عالم دوام ما

سعدیا دی رفت و فردا هم‌چنان موجود نیست (سعدِیا دی رَفتُ فَردا همچِنان مُوجود نیست)

چون سرآمد دولت شب های وصل (چُن سَرامَد دُلَتِ شب‌هایِ وصل)

هم تو منزّهی ز جا هم همه جای حاضری (هم تُ مُنَززَهی زِ جا هم هـَمِ جای حاضِری)

این نقد بگیر و دست از آن نسیه بدار (این نقد بِگیرُ دَستَزان نِسیِ بِدار)

هر چه بر نفس خویش نَپسندی $\leftarrow$ (هَر چِ بَر نَفسِ خیش نَپسَندی)

هَم قصّه نانموده دانی $\leftarrow$ (هَم قِصصِ یِ نا نِمودِ دانی)

که نیم بر در تو بالین نه $\leftarrow$ (کِ نِیَم بَر دَرِ تُ بالین نِه)

چون نای بی‌نوایم از این نای بی‌نوا $\leftarrow$ (چُ نایِ بی نَ وایَم از ین نایِ بی نَوا)

ز هر باد، چون گرد منما بلندی:

دام در ره، نه هوی را تا نیفتادی به دام:

گر هست آتش ذرّه‌ای آن ذرّه دارد شعله‌ها:

یکی پرسید از سقراط کز مردن چه خواندستی: