شرکت در آزمون آنلاین فلسفه 2 - درس 3: جهان عِلّی و معلولی | آزمون شماره 13036

وجود علت العلل با علت نخستین، ضامنتحقق زنجیره علت و معلول‌ها باشد.

سلسله علت‌ها و معلول‌ها به علتی منتهی گردد که وجود آن علت، از علت دیگری صادر نمی‌شود.

وجود یک شی قائم به علتی باشد و آن علت نیز قائم به علت دیگر و این سلسله تا بی نهایت ادامه یابد.

هر علتی معلول خاص خود را و آن معلول نیز معلول دیگری داشته باشد و این سلسله تا بی نهایت ادامه یابد.

رابطه علیت صرفاً یک رابطه وجودی است که از هر رابطه دیگری در جهان عمیق‌تر است.

رابطه علیت رابطه‌ای قائم بر دو طرف رابطه نیست و فرض دو طرف رابطه شرط تحقق رابطه نیست.

وجود معلول متوقف بر وجود علت است و ممکن است وجود علت متوقف بر وجود علتی دیگر باشد.

آن‌گاه که می‌گوییم تا علت نباشد معلول نخواهد بود، «تا» علامت شرط است و با معلول همراهی دارد.

برهان نظم را که مبتنی بر تجربه می‌داند، تا حدودی پذیرفته است و از طریق آن یک وجود نامتناهی را ثابت می‌کند. 

اثبات یک خالق نامتناهی و یک واجب‌الوجود بالذات را منوط به پذیرش تجربه که ارمغان برهان نظم است، می‌داند.

بر پایه نگرش تجربی و با نفی رابطه ضروری میان علت و معلول، هیچ راهی برای اثبات وجود خدا جز اعتقاد به وجود یک ناظم و مدبر باقی نمی‌گذارد.

براهین عقلی را در اثبات وجود خدا نامعتبر می‌داند؛ زیرا در این صورت برای یافتن مصادیق آن نمی‌توان به تجربه و حس تمسک جست.

امتناع اجتماع نقیضین

امتناع ترجیح بلامرجح

وجوب میان علت و معلول

سنخیت میان علت و معلول