شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس ششم : مجاز | آزمون شماره 8358

عالمی را روی شرم‌آلود او دیوانه ساخت / شمع در فانوس کار یک جهان پروانه ساخت

بیا در جلوه ای سرو روان تا جان برافشانم / بیفشان زلف کافرکیش تا ایمان برافشانم

آن پی مهر تو گیرد که نگیرد پی خویشش / وان سر وصل تو دارد که ندارد غم جانش

ندانمت به حقیقت که در جهان به که مانی / جهان و هر چه در او هست صورت‌اند و تو جانی

توبه بر لب، سبحه بر کف، دل پر از شوق گناه / معصیت را خنده می‌آید ز استغفار ما

چرا نه مردم دانا چنان زید که به غم / چو سرش درد کند دشمنان دُژم گردند

هرچند که سر در سر دستان تو کردیم / با این همه دستان نتوان داد ز دستت

خلق را چون آفرید از لطف، خلاق جهان / داد گوش و چشم و لب، پا و سر و دست و زبان

دستگاهی است پر از نافه آهوی تتار / حلقۀ سنبل مشکین تو عطاران را

به مشکین کمند اندر آویخت چنگ / به فندق گلان را به خون داد رنگ

صوفی از پرتو مِی راز نهانی دانست / گوهر هرکس از این لعل توانی دانست

مرا برف باریده بر پرّ زاغ / نشاید چو بلبل تماشای باغ