شرکت در آزمون آنلاین فارسی 1 - درس هفدهم: سپیده دم | آزمون شماره 88

تشبیه - حس آمیزی - کنایه - واج آرایی

استعاره - جناس - واج آرایی - تلمیح

تلمیح - کنایه - حس آمیزی - جناس تام

مراعات النظیر - تشبیه - تناقض - تشخیص

دردمندی من سوخته‌ی زار و نزار / ظاهراً حاجت تقریر و بیان این همه نیست

عاشق که شد که یار به حالش نظر نکرد / ای خواجه درد نیست وگرنه طبیب هست

 گفته‌ای لعل لبم هم درد بخشد هم دوا / گاه پیش درد و گه پیش مداوا میرمت

ساقی بیا که هاتف غیبم به مژده گفت / با درد صبر کن که دوا می‌فرستمت

دل ها، اسير أهوى صيادگير توست / آزاد کیست ؟ آن که به صد جان اسیر توست

خود را به آب گریه دهم یا به باد آه/ اگر هستی ام، غبار ضمیر منیر توست 

افغان جمله از دل وحشتگرای تو / فریاد من ز خاطر الفت پذیر توست

در زبان قلمم نیست به جز نام کسی / کز زبان قلمش کرده برون نام مرا

ترک جان کن تا بیاید با تو جانان در میان/ هر دو نتوانی گرفتن جان و جانان در کنار 

قند میبارید از آن لعل درافشان در سخن/ مشک می افشاند از آن زلف پریشان در کنار 

وقت من از گریه و از ناله می کردند خوش/ شمع گریان در میان و چنگ نالان در کنار 

ای بسا شب ها که من در هجر او می ریختم/ اشک خونین در گریبان وز گریبان در کنار 

آن مرد به طرف کوی فرو رفت. طرار دیگر بیامد و خر را برد.
 

 پس آن مرد در چاه فریاد کرد که در این چاه هیچ نیست.
 

صفحۀ سفیدی را باز می‌کرد و ارتجالاً انشایی می‌ساخت و با صدای گرم و رسا به اصطلاح امروزی‌ها «اجرا می‌کرد.»
 

از این ملاقات چند روزی گذشت و خسرو زیر پلاس مندرس جان سپرد و آن همه استعداد را با خود به زیر خاک برد.