شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس هشتم: وزن شعر فارسی | آزمون شماره 7530

گفتم که کفر ظلمت گمراه عالمم کرد/ گفتا اگر بدانی هم اوت رهبر آید

دینار نمی‌خواهم من عاشق دیدارم/ اغیار نمی‌گویم من شیفته یارم

فکرت برون کن، حیرت فزون کن/ نی مرد فکری، مرد صفایی

گر لب فرو بندم کنون، جانم به جوش آید درون/ ور بر سرش آبی زنم بر سر زند او جوش را

تیر از کمان چو رفت نیاید به شست باز/ پس واجب است در همه کاری تأمّلی

روشن دلان خوش آمد شاهان نگفته‌اند/ آیینه عیب‌پوش سکندر نمی‌شود

آن را که بُود مغز و خرد خاموش است/ از کاسۀ پُر، صدا نیاید بیرون

گر پاسبان گوید که هی، بر وی بریزم جام می/ دربان اگر دستم کشد، من دست دربان بشکنم

مکن این جان که شیرین رفت در خاک / جهانی مرد و زن را کرد غمناک

چو محکوم شد مرگ را ساخت مرد / ولی دل چه ز اندیشه‌ی زن به درد

گفت پرسیدی آن‌چه نیست صواب / دهمت آن‌چنان که هست جواب

مست شد آن مهوش و گلنار گشت / رفت در آن آتش و گل نار گشت

$-UU-/U-U-/-UU-$

$-U-/-UU-/-UU-$

- - / - U - U / - - U –

$--U/-U-U/U--$

برفت یار من و یادگار ماند مرا / رخ معصفر و چشم پر آب و وااسفا

دشمن جان است تو را روزگار / خویشتن از دوستی‌اش واگذار

سپه یک‌سره نعره برداشتند / سنان‌ها به ابر اندر افراشتند

مجلس به تو فرخنده عشرت ز دمت زنده / چون شمع فروزنده تا روز مشین از پا