شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس هشتم : پایه های آوایی همسان (2) | آزمون شماره 3384

مرنجان دلم را که این مرغ وحشی

منم چون شاخ تشنه در بهاران

شبی چون چاه بیژن تنگ و تاریک

نَه این ریسمان می برد با منش

هم امروز از پشت بارت بیفکن (فعولن فعولن فعولن فعولن)

باش چو شطرنج روان خامش و خود جمله زبان (مفتعلن مفتعلن مفتعلن مفتعلن)

هر جا حیاتی بیش‌تر مردم در او بی‌خویش‌تر (مستفعلن مستفعلن مستفعلن مستفعلن)

نیست ممکن عشق را در سینه پنهان داشتن (فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن)

خرد چشم جان است چون بنگری / تو بی‌چشم روشن جهان نسپری

مرا گَه‌گه به دردی یاد می‌کن / که دردت مرهم جان می‌نماید

مرنجان دلم را که این مرغ وحشی / ز بامی که برخاست مشکل نشیند

گرت خونابه گردد دل ز دست دوستان سعدی / نه شرط دوستی باشد که از دل بر دهان آید