شرکت در آزمون آنلاین فارسی 1 - درس دهم: دریادلان صف‌شکن | آزمون شماره 1282

تا تو با منی زمانه با من است / بخت و کام جاودانه با من است 

تو تا کجای جهان بی‌قرار این عشقی؟ / ودر کجای زمانه شعله می‌کشد عطشت؟

من تا تو تا همیشه‌ی چشمت شتافتم / رویایی از امید بر این عشق بافتم 

دلا تا کجا گرم لبخند باشم؟ / اسیر هرات و سمرقند باشم 

کوچه زنجیر بن بست است در ظاهر، ولی / هر که رفت آنجا سر از صحرا برون می‌آورد 

بر سبکباران بود موج خطر باد مراد / گفت گلیم خویش از دریا برون می‌آورد 

از قضا نتوان به دست و پای کوشش شد خلاص / ماهیان را کی پر از دریا برون می‌آوری؟

نیست، صائب در زمین شور باران را اثر / از کدورت کی مرا صهبا (شراب) برون می‌آورد؟

آن سر بزرگ داغ داغ بود، اما چشم‌هایش را بسته بودند . کوره‌ای تازه خاموش‌شده.
 

اسبی نزدیک من فرستاد که برنشین و نزدیک من آی. 
 

مردم بدانند از شدت روزگار نباید نالید و از فضل خدا ناامید شد.
 

نهال گفت عاشق تک درختی هستم که از جنگل تقاضای پناهندگی دارد.