شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس دوم : پایه های آوایی | آزمون شماره 7884

سلیمان است گویی درعماری

نمی‌دانم رطب را چاشنی چیست

نه منظوری که با او می‌توان گفت

خرامان از درم بازآ کت از جان آرزومندم

هر که چیزی دوست دارد جان و دل بر وی گمارد/ هر که محرابش تو باشی سر ز خلوت برنیارد

او می رود دامن‌کشان من زهر تنهایی چشان/ دیگر مپرس از من نشان کز دل نشانم می‌رود

همایی چون تو عالی‌قدر حرص استخوان تا کی/ دریغ آن سایۀ همت که بر نااهل افکندی

هر ساعت از نو قبله‌ای با بت‌پرستی می‌رود/ توحید بر ما عرضه کن تا بشکنیم اصنام را

تو مرا جان و جهانی چه کنم جان و جهان را / تو مرا گنج روانی چه کنم سود و زیان را

تویی باغ و گلشن تویی روز روشن / مکن دل ‌چو آهن مران از لقایش

نذر کند یار که امشب تو را / خواب نباشد ز طمع برتر آ

یار مرا غار مرا عشق جگرخوار مرا / یار تویی غار تویی خواجه نگه‌دار مرا

شمع را فانوس از پروانه می‌سازد جدا

من آن آیینه را روزی به دست آرم سکندروار

منّت ایزد را که با اقبال و دولت هم‌عنان

عشق را فرزانه می‌دانیم ما

چو شد روز رستم بپوشید گبر / نگهبان تن کرد بر گبر، ببر

 مگر می‌‌نبینی که دَد را و دام / نینداخت جز حرص خوردن به دام

 به موسی کهن عمر کوته امید / سرش کرد چون دست موسی سپید

بگویم مثالی از این عشق سوزان / یکی آتشی در نهانم فروزان