شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس نهم : استعاره | آزمون شماره 10339

چمن باز نو شد به شمشاد و سرو / خرامش درآمد به کبک و تذرو

بتان چین به خدمت سرنهادند / بسان سرو بر پای ایستادند 

سایه‌ی بالای آن سرو از سر من کم مباد / زان‌که بر من رحمتی از عالم بالاست این

کسی که قامت او را به سرو نسبت کرد / مکن قبول که کوته‌نظر نگوید راست

از خویشتن بپرس در این گور خویش تو / جان و خرد بسی است تو را منکر و نکیر

بشکفد پروانه چون در انجمن بیند مرا / خیزد از بلبل فغان چون در چمن بیند مرا

خفاش در تاریکی‌ای در عشق ظلمت‌ها به رقص / مرغان خورشیدی سحر تا والضّحی پاکوفته

ز شرم نرگس مخمور او چندان عرق کردم / که سر تا پای من میخانه شد از شیشه چیدن‌ها

میان گریه می‌خندم که چون شمع اندرین مجلس / زبان آتشینم هست لیکن درنمی‌گیرد

به یاد پسته خندان و زلف پرچینش / دل من است که هم جمع و هم پریشان است

در دهن لاله باد، ریخته و بیخته / بیخته مشک سیاه ریخته دُرّ ثمین (ثمین: گرانبها)

دعوت بی‌شمع را هیچ نباشد فروغ / مجلس بی‌دوست را هیچ نباشد نظام

 گر چه نرگس برنمی‌دارد نظر از پیش پا / زیر پای خود نبیند نرگس جادوی تو

مخمور آن دو چشمم آیا کجاست جامی / بیمار آن دو لعلم آخر کم از جوابی

ای که بر ماه از خط مشکین نقاب انداختی/ لطف کردی سایه ای بر آفتاب انداختی

به مشکین کمند اندر آویخت چنگ/ به فندق‌ گلان را به خون داد رنگ