شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس یازدهم : پایه های آوایی همسان دو لختی | آزمون شماره 6517

مرنجان دلم را که این مرغ وحشی / ز بامی که برخاست مشکل نشیند 

غمناک نباید بود از طعن حسود ای دل / شاید که چو وا بینی خیر تو در این باشد

خانۀ مانی است طلع، چهره گشای بهار / نایب عیسی است ماه، رنگرز شاخسار 

وقتی نشد که بی دوست بر حال خود نگرییم / روزی نشد که در عشق بر کار خود نخندیم 

گر سیل عالم پر شود هر موج چون اشتر شود

باطل نگردد آن کو بر حق کند تولا

گویند جمله یاران باطل شدند و مردند 

خورشید را کسوفی مه را بود خسوفی

نرگس ساقی بخواند آیت ‌افسونگری / حلقه اوراد ما مجلس افسانه شد

ای خواجه نمی‌بینی این روز قیامت را / این یوسف خوبی را این خوش قد و قامت را

می‌کشد آن شه رقمی دل به کفش چون قلمی / تازه کن اسلام دمی خواجه رها کن گله را

اشکوفه‌ها شکفته وز چشم بد نهفته / غیرت مرا بگفته مِی‌ خور دهان میالا

کو زنده‌دلی تا جان در پای تو افشاند / کان را که بُود جانی بر خاک درت میرد

آمد بهار جان‌ها ای شاخِ تر به رقص آ / چون یوسف اندر آمد، مصر و شکر به رقص آ

بس که بسوزد از غمش این دل سوزناک من / دود برآید از جگر ز آتش دل کباب را

به جان دوست که هم در نفس برافشانیم / اگر چنان که کند امتحان به جان ما را

زان پرده می‌گشاید دلبند نازنینم                تا در نظر نیاید زیبا نگار چینم

هر گوشه کمین کرده ابروی کماندارش           در صید نظربازان بگشاده کمینش بین

تا به جفایت خوشم ترک جفا کرده‌ای         این روش تازه را تازه بنا کرده‌ای

قامت به ناز افراخته خلقی ز پا انداخته         دل‌ها مسخّر ساخته کشورستانی را ببین