شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس یکم: مبانی تحلیل متن | آزمون شماره 17194

به ملامت نبرند از دل ما صورت عشق/ نقش بر سنگ نبشته است، به توفان نرود

گر چشم شوخ توست به عاشق‌کشی مثل/ ما بر تو عاشقیم بحمدالله از ازل

زخم شمشیر غمت را به شکیبایی و عقل/ چند مرهم بنهادیم و اثر می‌نرود

ترک دنیا و تماشا و تنعم گفتیم/ مِهر مُهریست که چون نقش حجر می‌نرود

تو گر بر جهل مطلق در سلوکی / گدای مطلقی ور از ملوکی (توصیه به داشتن بینش و بصیرت)

غم خویشت (خود) چو نیست ای مرد آخر / غم تو پس که خواهد خورد آخر (نکوهش خودخواهی)

همه چیزی که می‌بینی پس و پیش / گذر باید تو را زان چیز و ز خویش (توصیه به عدم دلبستگی)

خدا را گر پرستی تو به اخلاص / بکن جهدی که گردی از ریا خاص (پرهیز از دورویی)

دهان تنگ شیرینش مگر ملک سلیمان است/که نقش خاتم لعلش جهان زیر نگین دارد (تشبیه-تضاد)

خدا را داد من بستان از او ای شحنه‌ی مجلس/که می با دیگری خورده‌ست و با من سر گران دارد (کنایه-مجاز)

حریم عشق را درگه بسی بالاتر از عقل است/کسی آن آستان بوسد که جان در آستین دارد (تلمیح-تضاد)

صبا از عشق من رمزی بگو با آن شه خوبان/که صد جمشید و کیخسرو غلام کمترین دارد (تلمیح-تشخیص)