شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس نهم : استعاره | آزمون شماره 75

ملکا ، مها ، نگارا ، صنما ، بتا ، بهارا / متحیرم ندانم که تو خود چه نام داری 

برید و میان را به گیسو ببست / به فندق ، گل و ارغوان را بخست 

از صدف ریزد گهر وز پسته دُر آید برون / چون شود گرم تکلم لعل خندان شما 

بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه‌بان دارد / بهار عارضش خطی به خون ارغوان دارد 

چهار

یک

سه

دو

باد ها بی کارند / ابرها خشک  و خسیس / هق هقِ گریه خود را خوردند

در چراغ دو چشم او زد تیغ / نامدش کشتن چراغ دریغ 

ما آبروی فقر وقناعت نمی بریم / با پادشه بگوی که روزی مقدر است 

خواهم شدن به میکده گریان و دادخواه / کز دست غم خلاص من آن جا مگر شود 

آید ز نی حدیثی هر دم به گوش جانم / کآخر بیا و بشنو دستان و داستانم 

کان باز را که قله عرش است جای او / در دودهنگ خاک خطا باشد آشیان 

چشم عقلم خیره شده از عکس روی تابناکش / روزگارم تیره شد از تار موی مشک‌بویش 

آسمان آسوده است از بی‌قراری‌های ما / گریه طفلان نمی‌سوزد دل گهواره را 

رسم بدعهدی ایام چو دید ابر بهار / گریهاش بر سمن و سنبل و نسرین آمد

با چنین زلف و رخش بادا نظربازی حرام / هر که روی یاسمین و جعد سنبل بایدش 

از سنبل تر رونق عطاران برد / وز نرگس مست خون هشیاران ریخت 

هم جان بدان دو نرگس جادو سپرده‌ایم / هم دل بدان دو سنبل هندو نهاده‌ایم