شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 3 - درس 8: اختیارات شاعری 2 (وزنی) | آزمون شماره 140

من اگر نیکم و گر بد تو برو خود را باش / هر کسی آن دِرَود عاقبت کار که کشت

دوش گیسوی تو را ریخته دیدم بر دوش / خاطر آشفته‌ام امشب ز پریشانی دوش

دارد دلم هوای سر زلف یار و بس / زخم آرزو کند همه مرهم‌گذار را

ما بدان مقصد عالی نتوانیم رسید / هم مگر پیش نهد لطف شما گامی چند

بر مرگ دلخوش است در این واقعه مرا / کآب حیات در لب یاقوت‌فام اوست

دانی کدام خاک بر او رشک می‌برم؟/ آن خاک نیک‌بخت که در رهگذار اوست

آن نه زلف است و بناگوش که روز است و شب است / وآن نه بالای صنوبر که درخت رطب است

آب از نسیم باد زره‌روی گشته گیر / مفتول زلف یار زره‌موی خوش‌تر است

ذکر رخ و زلف تو دلم را / وردی است که صبح و شام دارد (مفعول مفاعلن فعولن)

محراب ابرویت بنما تا سحرگهی / دست دعا برآرم و در گردن آرمت (مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن)

وفا مجوی ز دشمن که پرتوی ندهد / چو شمع صومعه افروزی از چراغ کنشت (مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن)

مجال من همین باشد که پنهان عشق او ورزم / کنار و بوس و آغوشش چه گویم چون نخواهد شد ( مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن فعولن)

فعلاتن فعلاتن  فعلاتن  فع لن

فاعلاتن فعلاتن  فعلاتن  فعلن

فاعلاتن فعلاتن  فعلاتن  فع لن

فاعلاتن فعلاتن  فاعلاتن فعلاتن

به وفای دل من ناله برآرید چنانک / چنبر این فلک شعوذه گر بگشایید

به جهان پشت مبندید و به یک صدمۀ آه / مهرۀ پشت جهان یک ز دگر بگشایید

سیل خون از جگر آرید سوی بام دماغ / ناودان مژه را راه گذر بگشایید

خبر مرگ جگرگوشۀ من گوش کنید / شد جگر چشمه خون ، چشم عبر بگشایید