شرکت در آزمون آنلاین فارسی 1 - درس چهاردهم: طوطی و بقال | آزمون شماره 2167

سعدی که داد وصف همه نیکوان بداد / عاجز بماند در تو زبان فصاحتش 

امید لذت و عیش از مدار چرخ مدار / که در دیار کرم نیست ز آدمی دیٌار 

هر که را در خاک غربت پای در گل ماند ماند / گو دگر در خواب خوش بینی دیار خویش را

صد هزاران گل شگفت و بانگ مرغی برنخاست / عندلیبان را چه پیش آمد هزاران را چه شد

در دکان بودی نگهبان دکان / نکته گفتی با همه سوداگران (سخنان نغز و لطیف و دقیق - تاجران و بازرگانان)

دید پر روغن دکان و جامه چرب / بر سرش زد گشت طوطی کَل ز ضرب (کچل - ضربه)

جولقی ای سر برهنه می گذشت / با سر بی مو چو پشت طاس و طشت( توانگر - پیاله و کاسه مسی)

در خطاب آدمی ناطق بُدی / در نوای طوطیان حاذق بُدی (سخن گو - ماهر و چیره دست)

 نکته گفتی با همه سوداگران ( خریدار و فروشنده )

بردُکان بنشسته بُد فارغ خواجه‌وش ( کدخدامنشانه )

آن شخص مسلٌم نداشت ( باور نداشت )

کافتاب نعمتم همچون زیر میغ ( کوه )

خزاین پر از بهر لشکر بود/ نه از بهر آذین و زیور بود

ضرورت نباشد بر افتاده زور/ برد مرغ دون دانه از پیش مور

اگر زیردستی برآید ز پای/ حذر کن ز نالیدنش بر خدای

گرفتیم عالم به مردی و زور/ ولیکن نبردیم با خود به گور