شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس نهم : استعاره | آزمون شماره 11015

سه

چهار

پنج 

دو 

زلف تو چون مشک در مجمر به گاه سوختن/ چشم تو چون نرگس اندر باغ در وقت سحر

چه خفته‌اند در این کاروان‌سرا مردم/ که این محلّ عبور است نه مکان حضور

ای بسا شب که من خشک‌لب از حسرت تو/ بر زمین ریختم از دیده تر مروارید

یا رب این آتش که پنهان دارمش در لوح سینه/ گر برافروزد بسوزد بند بند استخوان را

 کیست تا سازد ز راه و رسم هستی آگهم / عشق خاکم را ز صحرای دگر آورده است

 مگر زمانه اسیر کمند آه من است / که ناز بالش امید تکیه‌گاه من است

بر طاق نه تبختر جاه و جلال را / چینی سلام کرد به یک مو سفال را

 از این چمن به چه شوخی گذشته‌ای امروز / که رنگ شرم تو از بوی گل تراوش داشت