شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس ششم : مجاز | آزمون شماره 7424

دستگاهی است پر از نافه آهوی تتار / حلقۀ سنبل مشکین تو عطاران را

به مشکین کمند اندر آویخت چنگ / به فندق گلان را به خون داد رنگ

صوفی از پرتو مِی راز نهانی دانست / گوهر هرکس از این لعل توانی دانست

مرا برف باریده بر پرّ زاغ / نشاید چو بلبل تماشای باغ

صبحدم ناله قمری شنو از طرف چمن / تا فراموش کنی فتنه دور قمری

جرم گردون تیره و روشن در او آیات صبح / گویی اندر جان نادان خاطر داناستی

اگر رفت و آثار خیرش نماند / نشاید پس از مرگش الحمد خواند

سعدی از سرزنش غیر نترسد هیهات /  غرقه در نیل چه اندیشه کند باران را

از من غمزده دل می‌طلبد غمزه دوست / دوستان دلبر ما نرگس گویا دارد

یکی درخت گل اندر میان خانه ماست / که سروهای چمن پیش قامتش پستند

لعل تو زلال مشرب روح / چشم تو چراغ منظر دل

خدای‌راست مسلّم بزرگواری و لطف / که جرم بیند و نان برقرار می‌دارد