شرکت در آزمون آنلاین پیام‌های آسمان هشتم - درس 1-آفرینش شگفت انگیز | آزمون شماره 1902

شب سردی است ، و من افسرده. / راه دوری است، و پایی خسته. / تیرگی هست و چراغی مرده. / می کنم، تنها، از جاده عبور: / دور ماندند ز من آدم ها. / سایه ای از سر دیوار گذشت، / غمی افزود مرا بر غم ها.

هیچ چشمی، عاشقانه به زمین خیره نبود. / کسی از دیدن یک باغچه مجذوب نشد. / هیچ کسی زاغچه ای را سر یک مزرعه جدی نگرفت. / من به اندازه ی یک ابر دلم می‌گیرد / وقتی از پنجره می‌بینم حوری / - دختر بالغ همسایه -  / پای کمیاب‌‌ترین نارون روی زمین / فقه می‌خواند.

در پس پرده ای از گرد و غبار / نقطه ای لرزد از دور سیاه: / چشم اگر پیش رود، می‌بیند / آدمی هست که می‌پوید راه. / تنش از خستگی افتاده ز کار / بر سر و رویش بنشسته غبار. / شده از تشنگی‌اش خشک گلو. / پای عریانش مجروح ز خار.

آدم این‌جا تنهاست / و در این تنهایی، سایه ی نارونی تا ابدیت جاری است. / به سراغ من اگر می‌آیید، / نرم و آهسته بیایید، مبادا که ترک بردارد / چینی نازک تنهایی من.

تن به جان زنده‌است و جان زنده به علم / دانش اندر کان (معدن) جانت گوهر است

چشم دل را باز کن بنگر نکو / زان‌که نفتاد آن که نیکو بنگرست

بی‌خرد گرچه رها باشد در بند بود / باخرد گرچه بود بسته چنان دان که رهاست

ای خردمند نگه کن به ره چشم خرد / تا ببینی که بر این امّت نادان چه وباست

جهان ره‌گذار است، اگر عاقلی / نباید نشستنت بر ره‌گذار

به دانش تو صورت‌گر خویش باش / برون آی از این ژرف (عمیق) چه مردوار

در این بام گردان و این بوم ساکن / ببین صنعت و حکمت غیب‌دان را

که آویخته است اندر این سبز گنبد / مر این تیره گوی درشت کلان را؟

بخش اوّل

بخش دوم

بخش سوم

بخش چهارم

جبّار بودن

حکیم بودن

رحیم بودن   

سمیع بودن

دوست داشتن خدا و اطاعت از وی

نظم دادن به آفرینش

دوری از نشانه‌های علم و قدرت

تفکر دربارة دوزخ