شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس نهم : استعاره | آزمون شماره 11582

ژاله از نرگس چکید و برگ گل را آب داد / وز تگرگ نازپرور مالش عنّاب داد

از صدف ریزد گهر وز پسته دُر آید برون / چون شود گرم تکلم لعل خندان شما 

بتا و تازه بهارا تویی که عارض تو / طراوت گل و بوی بهار من دارد 

ز سنبل کرد بر گل مُشکبیزی / ز نرگس بر سمن سیمابریزی 

چو تَنگ شکر در عقیق آورم / ز پسته شراب رحیق آورم 

از صدف ریزد گهر وز پسته دُر آید برون / چون شود گرم تکلم لعل خندان شما 

به گریه گفتم از آن پسته یک دو بوسه بده / به خنده گفت مگس کی نشسته بر قندم؟

وین نیست عجب ای صنم پستهدهن / گر پستهدهن بود همه چربسخن 

پرده عفاف - خار غم - گردن استکبار - روح کلام 

آیینه تصور - نفس باد - ناله مرغ - شکوفه اشک 

زلف سخن - بلبل خوش‌نغمه - گل صد‌برگ - بانگ شادی 

درِ آفاق - آفتاب درخشان - ارباب ظلم - خَم ابرو

باد صبا دروغ‌زن است و تو راست‌گوی / آن‌جا به رغم باد صبا می‌فرستمت

دل بیمار شد از دست، رفیقان مددی! / تا طبیبش به سر آریم و دوایی بکنیم

نرگس مست نوازشگر مردم‌دارش / خون عاشق به قدح گر بخورد نوشش باد

مهمان‌سراست خانه دنیا که اندرو / یک روز، این بیاید و یک روز، آن رَوَد

منیژه سبک آتشی برفروخت                   که چشم شب قیرگون را بسوخت

خواهم شدن به میکده گریان و دادخواه              کز دست غم خلاص من آنجا مگر شود

درِ آفاق گشاده‌ست و لیکن بسته‌ست          از سرِ زلفِ تو در پای دلِ ما زنجیر

دو چشمش به سان دو نرگس به باغ           مژه تیرگی برده از پرّ زاغ