شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس سوم: واج‌آرایی، واژه‌آرایی | آزمون شماره 18234

دندانۀ هر قصری پندی دهدت نونو/ پند سر دندانه بشنو ز بن دندان

مبارزان جهان، قلب دشمنان شکنند/ تو را چه شد که همه قلب دوستان شکنی

نه عجب که قلب دشمن شکنی به روز هیجا/ تو که قلب دوستان را به مفارقت شکستی

از خلاف‌آمد عادت بطلب کام که من/ کسب جمعیت از آن زلف پریشان کردم

من پیر سال و ماه نیم ‌یار بی‌وفاست / بر من چو عمر می‌گذرد پیر از آن شدم

ز دست کوته خود زیر بارم / که از بالابلندان شرمسارم

آیینه‌ شاهی است بر این صفّه صفوت / صوفی به ادب باش و بر این صفّه صفا کن

ما را همه شب نمی‌برد خواب / ای کشته‌ روزگار دریاب

کار پاکان را قیاس از خود مگیر/ گرچه ماند در نبشتن (شیر) و (شیر)

گلاب است گویی به جویش (روان)/ همی شاد گردد ز بویش (روان)

نه عجب که (قلب) دشمن شکنی به روز هیجا/ تو که (قلب) دوستان را به مفارقت شکستی

زلف او (دام) است و خالش دانۀ آن دام و من/ بر امید دانه‌ای افتاده‌ام در (دام) دوست

تو خود به جوشن و برگستوان نه محتاجی / که روز معرکه بر خود زره کنی مو را (تشبیه، تضاد)

این آن غزل که «فیضی» شیرین‌کلام گفت / در دیده‌ام خلیده و در دل نشسته‌ای (حس‌آمیزی، واج‌آرایی)

دارم آن سر که سر اندر قدمت اندازم / وین خیالی است که اندر سر بسیاران است (کنایه، واژه‌آرایی)

بیا بر طور دل جانا که تا واقف شوی زانجا / ز حال موسی عمران و کوه طور و میقاتش (واج‌آرایی، تلمیح)