شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس دوازدهم : کنایه | آزمون شماره 1065

دوش گفتا ز تیرگی شب من / زلف حور است و رای اهریمن 

اگر عاقل بود داند که مجنون صبر نتواند / شتر جایی بخواباند که لیلی را بود منزل 

گل ز شبنم نتوانست عرق کردن خشک / بس که در کوی تو بازار تماشا گرم است

چو نامردم آواز مردم شنید / میان خطر جای بودن ندید 

مژده نو بشنید از گل و دست افشان شد 

شب سردشان دیده نابرده خواب 

دگر بودن آنجا مصالح ندید

بسی بر سرش داد و بر دیده بوس

عاقل چو خلاف اندر میان آید، بجهد و چون صلح ببیند لنگر بنهد.

ای پای به گل فرو شده، ای خستۀ تیر بلا، همه ما را خوانید؛ گرد درِ ما گردید.

مسکین برهنه به سرما همی‌رفت. سگان در قفای وی افتادند. 

سخن او بر سر زبانها افتاد.

ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست / منزل آن مه عاشق‌کش عیار کجاست

ای آبشار، نوحه‌گر از بهر چیستی / چین بر جبین فکنده ز اندوه کیستی 

ای سرو پای‌بسته به آزادگی مناز / آزاده من که از همه عالم بریدهام 

بشکن دل بی‌نوای ما را ای عشق / این ساز، شکستهاش خوشآهنگ‌تر است 

ای شکم خیره به نانی بساز / تا نکنی پشت به خدمت دو تا

خدا را ندانست و طاعت نکرد / که بر بخت و روزی قناعت نکرد

مگر می‌نبینی که دد را و دام / نینداخت جز حرص خوردن به دام؟

دو چشم و شکم پر نگردد به هیچ / تهی بهتر این رودۀ پیچپیچ