شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 3 - درس 8: اختیارات شاعری 2 (وزنی) | آزمون شماره 3140

آن را که میسّر نشود صبر و قناعت / باید که ببندد کمر خدمت و طاعت

ز بخت، بی ره و آیین و پا و سر می‌زیست / ز عشق، بی دل و آرام و خواب و خور می‌گشت

مرا شکر منه و گل مریز در مجلس / میان خسرو و شیرین، شکر کجا گنجد؟

دلم نماند پس این خون چیست هر ساعت / که در دو دیدۀ یاقوت بار برگردد

چند توان دید وای بر دل مسکین جفا / گیر که بیگانه شد آخر از آن من است

بهر خدا ای جوان تا بتوانی مدار / حرمت پیری که میل سوی جوانیش نیست

سنّت ابر است این که گیرد از بحر آب / پس به سوی بحر باز قطرۀ باران برد

نیست بساط جهان قابل دلبستگی / ریشۀ ما چون نفس در چمن دیگر است

تو شفایی چو بیایی خوش و رو بنمایی / سپه رنج گریزند و نمایند قفا

شب به پیش رخ چون ماه تو چادر می‌بست / من چو مه چادر شب می‌بدریدم همه شب

هر که او نعره تسبیح جماد تو شنید / تا نبردش به سراپرده سبحان ننشست

چون چنین است صنم پند مده عاشق را / آهن سرد چه کوبی که وی از پند گذشت