شرکت در آزمون آنلاین دین و زندگی 1 (رشته انسانی) - درس دهم : اعتماد بر او | آزمون شماره 6596

ابزار و اسباب بنابر توکل فرد قرار داده شده و بی‌توجهی به آن، بی‌توجهی به علم الهی است.

توکل در جایی درست است که انسان مسئولیت و مصلحت خود را بشناسد و به آن عمل کند.

توکل‌کننده‌ای که اهل معرفت باشد، برای راهیابی به نیازهایش، از ابزار و اسباب بهره می‌جوید.

انسان باید در قلب خود بر خدا توکل کند و از ابتدا همة کارها را به خداوند حکیم و قادر بسپارد.

سررشتة کارها را به خدا می‌سپارند _ به آرمان‌های بزرگ می‌اندیشند.

سررشتة کارها را به خدا می‌سپارند _ به درگاه خداوند پناه می‌برند.

یاد خدا آن‌ها را آرام می‌کند _ به آرمان‌های بزرگ می‌اندیشند.

یاد خدا آن‌ها را آرام می‌کند _ به درگاه خداوند پناه می‌برند.

اراده و مشیّت خداوند، حتمیّت پیدا کرده باشد - حکمت الهی

حقیقت توکّل بر خداوند، محقّق شده باشد  - حکمت الهی

اراده و مشیّت خداوند، حتمیّت پیدا کرده باشد  - فاعلیت انسان در تحقّق اهداف

حقیقت توکّل بر خداوند، محقّق شده باشد  - فاعلیت انسان در تحقّق اهداف

به جای پناه بردن به دیگری با نیت خالص به خدا پناه آورند.

به جای غفلت از خدا و آخرت، به کار و تلاش در عبادت بپردازند.

به جای دعا، مسئولیت خود را انجام دهند و تنبلی نکنند.

به جای تکرار گناه، از آن بازگشته و عمل صالح انجام دهند.

انسان، نه تنها در کلام، بلکه باید در قلب خود به خدا توکل کند و واقعاً او را تکیه‌گاه خود ببیند.

 اگر ارادة خدا بر امری تحقق یابد، آن را به سرانجام می‌رساند.

 انسان متوکل در عین تلاش برای نتیجه و محصول، به وظایف خویش نیز عمل می‌کند و آن را به خداوند واگذار می‌کند.

 به سرانجام رسیدن امر الهی به دلیل قدرت و حکمت الهی است.