شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس نهم : استعاره | آزمون شماره 6244

گلبرگ را ز سنبل مشکین نقاب کن / یعنی که رخ بپوش و جهانی خراب کن 

ز بادام تر آب گل برانگیخت / گلابی بر گل از بادام میریخت

باغ سلام میکند، سرو قیام میکند / سبزه پیاده میرود، غنچه سوار میرسد 

به گریه گفتم از آن پسته یک دو بوسه بده / به خنده گفت مگس کی نشسته بر قندم؟!

برافروخت آن ماه چون آفتاب / فروریخت بر گل ز نرگس گلاب

فرود آمد ز تخت آن روز دلتنگ / روان کرده ز نرگس آب گلرنگ 

چو تنها ماند ماه سرو بالا / فشاند از نرگسان لؤلوی لالا 

بیا که لعل و گهر در نثار مقدم تو / ز گنجخانۀ دل میکشم به روزن چشم 

در شامگه هجرش بگداخت تن و جانم                           در دامگه عشقش بشکست پر و بالم

پیش از آن دم که زند خط شب از عارض روز              از سر زلف و رخت لیل و نهاری بوده است

در فراقش می‌نویسم نامه‌ای از دست من                  خامه خون می‌گرید و خط خاک بر سر می‌کند

گرچه چشمم بسته است اما سرشکم می‌رود            باز می‌گوید به مردم ماجرای چشم من