شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس هشتم: وزن شعر فارسی | آزمون شماره 779

حسن روی تو به یک جلوه که در آینه کرد/ این همه نقش در آیینۀ اوهام افتاد

آن شد ای خواجه که در صومعه بازم بینی/ کار ما با رخ ساقی و لب جام افتاد

دردا که از آن آهوی مشکین سیه‌چشم/ چون نافه بسی خون دلم در جگر افتاد

بس تجربه کردیم در این دیر مکافات/ با دُردکشان هر که درافتاد برافتاد

بـِ دار اِی دوست دَس تَز مَن کِ طا قَت رَفت وَ پا یا بَم

بـِ دا رِی دوست دَست از مَن که طا قَت رَف تُ پا یا بَم

بـِ دا رِی دوست دَس تَز مَن کِ طا قَت رَفت وَ پا یا بَم

بـِ دا رِی دوست دَس تَز مَن کِ طا قَت رَف تُ پا یا بَم

گفتم که کفر ظلمت گمراه عالمم کرد/ گفتا اگر بدانی هم اوت رهبر آید

دینار نمی‌خواهم من عاشق دیدارم/ اغیار نمی‌گویم من شیفته یارم

فکرت برون کن، حیرت فزون کن/ نی مرد فکری، مرد صفایی

گر لب فرو بندم کنون، جانم به جوش آید درون/ ور بر سرش آبی زنم بر سر زند او جوش را

من تن به فضای عشق دادم

غلامان را بگو تا عود سوزند

عاشق دیوانۀ سرمست را

گر برود جان ما در طلب وصل دوست

بخندد همی باغ چون روی دلبر/ ببوید همی خاک چون مشک اذفر

بسی رنج بردم در این سال سی/ عجم زنده کردم بدین پارسی

با من بگو تا کیستی؟ مهری بگو، ماهی بگو/ خوابی؟ خیالی؟ چیستی؟ اشکی بگو، آهی بگو

ملکا ذکر تو گویم که تو پاکیّ و خدایی/ نروم جز به همان ره که توام راه نمایی