شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس دوازدهم : کنایه | آزمون شماره 905

مرا بر خشک‌مغزیهای زاهد گریه می‌آید / به غیر از اشک حسرت نیست باری نخل ماتم را

به اندک فرصتی از سفله روگردان شود دولت / که باشد نعل در آتش به دست دیو خاتم را

اگر از دست احسان مرهم دلها نمی‌گردی / به خلق از خود تسلی دار باری اهل عالم را 

بهشت جاودان خواهی، به دل خوردن قناعت کن / که حرص دانه در دام بلا انداخت آدم را 

در کنایه معنای دور و نزدیک لازم و ملزوم یک‌دیگرند .

کنایه در لغت به معنای پوشیده سخن گفتن است . 

در کنایه خواست و مقصود گوینده، معنی دور است.

کنایه نوعی مجاز است که بر بنیاد مشابهت استوار است.

دلا معاش چنان کن که گر بلغزد پای / فرشتهات به دو دست دعا نگه دارد 

هر که دل پیش دلبری دارد / ریش در دست دیگری دارد 

بگفتا دل ز مهرش کی کنی پاک / بگفت آن‌گه که باشم خفته در خاک 

ما سیه‌بختان حباب گریه نومیدی‌ایم / خانه بر آب است یکسر مردم بنگاله را

از آن پیچیدهام بر رشته جان چون گره صائب / که اندک نسبت دوری به آن موی کمر دارد 

اگر از سینه مور ضعیفی پرده برداری / هزاران کوه غم بر دل از آن موی کمر دارد 

تلاش عشق داری، عقل رسمی را ز سر وا کن / نمی‌سنجد گهر در هر ترازویی  که سر دارد 

به کیش مردم بیداردل کفر است نومیدی / چراغ اینجا امید بازگشتن از شرر دارد

دسته گل به آب دادن : اشتباه بزرگ مرتکب شدن 

دست و پا گم کردن : هول شدن 

ثابت قدم بودن : با اراده بودن 

تنگدست بودن : خسیس بودن