شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس یازدهم: قافیه | آزمون شماره 16730

یاد یاران یار را میمون بود / خاصه کان لیلی و این مجنون بود

ای آن که به کوی دوست تنها گذری خندان / گاهی بنما آگاه ما را خبری چندان

فرسود بنای آفتاب بی‌باک / بزدود لقای ماهتاب افلاک

نکرد نوش شرنگ ملال شهر پلید / هر آن که خویش ز جنگ و زوال دهر رهید

قابل این گفته‌ها شو گوش‌وار / تا که از زر سازمت من گوشوار

 پدر یا پسر یکدگر را کنار / گرفتند و کرده غم از دل کنار

 بر من که صبوحی‌ زده‌ام خرقه حرامست / ای مجلسیان راه خرابات کدامست؟

 گدا را چو حاصل شود نان شام / چنان خوش بخسبد که سلطان شام

از درون خویش این آوازها/ منع کن تا کشف گردد رازها

بانگ غولان هست بانگ آشنا/ آشنایی که کشد سوی فنا

چون بوَد آن بانگ غول آخر بگو/ مال خواهم جاه خواهم آبرو

این خراب‌آباد در چشم شماست/ ورنه ما را ساعد شه ناز جاست

بگرفت کار حسنت چون عشق من کمالی / خوش باش زان‌که نبود این هر دو را زوالی: «الی»

سینه مالامال درد است ای دریغا مرهمی / دل ز تنهایی به جان آمد خدا را همدمی: «می»

ساقیا سایه ابر است و بهار و لب جوی / من نگویم چه کن ار اهل دلی خود تو بگوی: «وی»

یار بد مار است هین بگریز از او / تا نریزد بر تو، زهر آن زشت‌خو: «و»

به عهد تو می‌بینم آرام خلق/ پس از تو ندانم سرانجام خلق

جان من سهل است جان جانم اوست/ دردمند و خسته‌ام درمانم اوست

قصۀ رنجور و رنجوری بخواند/ بعد از آن در پیش رنجورش نشاند

فروماندگان را به رحمت قریب/ تضرع‌کنان را به دعوت مجیب