شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس دهم : سبک شناسی قرن های 10 و 11 (سبک هندی) | آزمون شماره 9925

می‌کند روز سیه بیگانه یاران را ز هم / خضر در ظلمات می‌گردد ز اسکندر جدا

همّت مردانه می‌خواهد گذشتن از جهان / یوسفی باید که بازار زلیخا بشکند

ز آب تلخ و شور روی خود نگرداندم ترش / تا چو گوهر استخوان در بحر شد شیرین مرا

من از تو پیش که نالم که در شریعت عشق / معاف دوست بدارند قتل عمدا را

درنمی‌گیرد نیاز و ناز ما با حسن دوست/ خرم آن کز نازنینان بخت برخوردار داشت

تو از آن خلوت یکتا چه خبر خواهی داشت/ گر شوی حلقه‌ که چشم آن‌ سوی در خواهی داشت

قدم شمرده نهد عقل در قلمرو عشق/ ز سنگلاخ، خطرهاست شیشه‌باران را

نزاکت بین که سَروش می‌شود مانند شاخ گل/  به نازک‌ جنبشی از باد گاهی راست گاهی کج

چون به در کریاس گردون‌اساس رسیدند زرها نثار فرموده آن روز را به عیش و خرّمی گذاردند.

هرچند که استدعای ساورین و پیش‌کش نمودند به‌جایی نرسید تا همچنان مأیوس و محروم بازگشتند.

مهمّات آن ولایات را موافق صلاح دولت قاهره، ترفیه رعایا و عجزه حال نظام و نسق دهند.

پایزه مغولان سکّه‌ای بود از زر یا سیم یا چوب که برحسب مراتب مأمورین صور مختلف بر آن نقش می‌شد.

می‌رسد آزار بدگوهر به نزدیکان فزون / زخم اول از نیام خود بود شمشیر را

خوش هوای سالمی دارد دیار نیستی / ساکنانش جمله یکتاپیرهن خوابیده‌اند

نیاز و ناز با هم بس که یک رنگ‌اند در گلشن / ز بوی غنچه نتوان فرق کرد آواز بلبل را

گر چرخ برنگردد بخت کسی زبون نیست / روزم اگر سیاه است تقصیر آفتاب است