شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس سوم: واج‌آرایی، واژه‌آرایی | آزمون شماره 17120

مرا می‌بینی و هر دم زیادت می کنی دردم/تو را می‌بینم و میلم زیادت می‌شود هر دم

مبارزان جهان، قلب دشمنان شکنند/ تو را چه شد که همه قلب دوستان شکنی؟

همی سوخت باغ و همی خست روی/ همی ریخت اشک و همی کند موی

گر خیال دل من خواست که در پیش آیی/ خواهش این خس و خاشاک دمی معجزه کن

چه مهره باخت ندانم سپهر دشمن‌خوی/ که دور کرد به دستان ز دوستان ما را (جناس، تلمیح)

چون توانم شد از اینجا که غمش موی‌کشان/ دلم آورد و به زنجیر فروبست اینجا (تشخیص، کنایه)

دل مسکین مرا نیست در اینجا قدری/ زانک صد دل چو دل خستۀ من هست اینجا (واج‌آرایی، واژه‌آرایی)

روی از تو نپیچم وگر از شست تو آید/ همچون مژه در دیده کشم تیغ بلا را (تشبیه، کنایه)

شاه‌نشین چشم من تکیه‌گه خیال توست/جای دعاست شاه من بی‌تو مباد جای تو

ملکا مها نگارا صنما بتا بهارا/متحیرم ندانم که تو خود چه نام داری

گفته بودم به کسی عشق نخواهم ورزید/ آمدیّ و همۀ فرضیه‌ها ریخت به هم

آن‌که گیسوی تو را رسم تطاول آموخت/هم تواند کرمش داد من مسکین داد

به یاد یار و دیار آن‌چنان بگریم زار/ که از جهان ره و رسم سفر براندازم

از سختی ره راهرو عشق ننالد/تا کعبه توان رفت به این سنگ نشان راست

در این بود درویش شوریده‌رنگ/که شیری درآمد شغالی به چنگ

کرامت کن درونی دردپرورد/دلی در وی درون درد و برون درد