شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس هشتم : پایه های آوایی همسان (2) | آزمون شماره 221

چه برخیزد از خود و آهن تو را/ چو سر آهنین نیست در زیر خود

ز سرگشتگی زیر چوگان چرخ/ چو گویی ندانی فراز از فرود

خرد گر سخن برگزیند همی/ همان را گزیند که بیند همی

زهی ماه در مهر سرو بلندت/ شکر در گدازش ز تشویر قندت

مزن بانگ بر من که این است جرمم/ که خورشید خواندم به بانگ بلندت

تو را عشق همچون خودی ز آب و گل/ رباید همی صبر و آرام دل

خلد گر به پا خاری آسان برآید/ چه سازم به خاری که در دل نشیند

وفا را به عهد تو دشمن گرفتم/ چو دیدم مرا فتنه تو بی‌‌وفایی

بسی رنج بردم در این سال سی

وگر چون شب اندر سیاهی شوی

تا که خرابم نکند کی دهد آن گنج به من؟

نشاید که خوبان به صحرا روند

به آزادگی پیش رو چون بمردی/ به مخبر پسندیده همچون به منظر

بسی رنج بردم در این سال سی/ عجم زنده کردم بدین پارسی

ور از جهل غایب شدم روز چند/ کنون کامدم در به رویم مبند

سعادت به بخشایش داور است/ نه در چنگ و بازوی زورآور است

ای به ازل بوده و نابوده ما/ وی به ابد زنده و فرسوده ما

ای همه هستی ز تو پیدا شده/ خاک ضعیف از تو توانا شده

پرورش‌‌آموز درون‌‌پروران/ روز برآرنده‌‌ی روزی‌‌خوران

چو خواهی که نامت بود جاودان/ مکن نام نیک بزرگان نهان