شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس یکم: مبانی تحلیل متن | آزمون شماره 18152

چنان شد ز گرد سپاه آفتاب/ که آتش برآمد ز دریای آب

کزین کینه تا زنده ماند یکی/ نیاسود خواهد سپاه اندکی

سپاه آفرین خواند بر پهلوان/ بر آن نامبردار پور جوان

سروها گِرد سرخ گل گویی/ گرد سلطان سِتاده اند سپاه

هر آن بند کز دست تو بسته شد/ گشایندگان را جگر خسته شد

سران را بسی سر جدا شد ز تن /پر از خاک، ریش و پر از خون، دهن 

بر اسبان نهادند زینِ خدنگ/ همه جنگ را تیز کردند چنگ

بدو داد و گفتش بدان چاه سر/که بیچارگان را تویی راهبر

در دایره قسمت ما نقطه تسلیمیم/ لطف آنچه تو اندیشی حکم آنچه تو فرمایی

فکر خود و رای خود در عالم رندی نیست/ کفر است در این مذهب خودبینی و خودرایی

عاشقان را بر سر خود حکم نیست/ هرچه فرمان تو باشد، آن کنند

چرخ بر هم زنم ار غیر مرادم گردد/ من نه آنم که زبونی کشم از چرخ فلک

بخت بلندت یار و چشم بختت بیدار که به صحبت پیری افتادی. (حذف فعل به قرینه)

درختی در این وادی زیارت‌گاه است که مردمان به حاجت خواستن آن‌‌جا روند. (کاربرد حرف اضافه (به) در معنی «برای»)

روزی به غرور جوانی سخت رانده بودم و شبانگاه به پای کریوه‌ای (تپه) سست مانده. (کاربرد فعل سوم شخص در معنای اول شخص)

پرسیدمش چگونه‌ای؟ گفت تا کودکان بیاوردم دگر کودکی نکردم. (آمدن «ب» بر سر فعل ماضی)