شرکت در آزمون آنلاین فارسی 2 - درس هفدهم : خاموشی دریا | آزمون شماره 556

چون نیست هیچ‌کس به فریاد من رسد / خود رقص می‌کنم چو سپندار نوای خویش

گل آن‌چنان فریفته‌ی حسن خود شده است / کز شبنم است آینه دائم برابرش

تمیز نیک و بد روزگار کار تو نیست / چو چشم آینه، در خوب و زشت حیران باش

ز خار زار تعلّق، کشیده دامن باش / به هر چه می‌کشدت دل، از آن گریزان باش

عنان مپیچ که گر می‌زنی به شمشیرم/ سپر کنم سر و دستت ندارم از فتراک
 

نزیبد تو را با چنین سروری/ که سر جز به طاعت فرود آوری
 

هر که زر دید سر فرود آرد/ ور ترازوی آهنین دوش است
 

ور چه از مردمان به آزارند/ مردمان را به خیره نازارند

پلنگ طبعی و من بر درت چو سگ خوارم / به دست جور مزن بر چو من غضنفر سنگ
 

شهر آن توست و شاهی فرمای هر چه خواهی / گر بی عمل ببخشی ور بی گنه برانی
 

دو چشم باز نهاده نشسته ام همه شب / چو فرقدین و نگه می‌کنم ثریا را (فرقدین: نام ستاره ای است)
 

بر جمال تو چنان صورت چین حیران شد / که حدیثش همه جا در در و دیوار بماند
 

حمله‌ی حیدری: باذل مشهدی - جوامع‌الحکایات: محمّد عوفی

چشمه‌ی روشن: غلامحسین یوسفی - شلوارهای وصله‌دار: رسول پرویزی

ماه نو و مرغان آواره: آندره ژید - روضه‌ی خلد: فیض کاشانی

پیامبر و دیوانه: جبران خلیل جبران - سه‌ دیدار: نادر ابراهیمی