شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس دوم: سازه‌ها و عوامل تاثیرگذار در شعر فارسی | آزمون شماره 17744

در جگر خون و به رخ ریخته اشک / در دل اندوه و به دوش اندر مشک

درخت نکو باش ای سربلند / چنان زی که در سایه‌ات خوش زیند

بر بلندی چو سپیدار چه افزایی / بارور باش، تو نخلی نه سپیداریبر بلندی چو سپیدار چه افزایی / بارور باش، تو نخلی نه سپیداری

چو منعم کند سفله را روزگار / نهد بر دل تنگ درویش، بارچو منعم کند سفله را روزگار / نهد بر دل تنگ درویش، بار

ای شاد سحرگاهی کان حسرت هر ماهی / بر گرد میان من دو دست کمر سازد

در ضمیرت هیچ می‌گردد که پار افتاده‌ای / مرغ روحش گرد من می‌گشت، امسالش چه شد؟

ز عکس رخ آن یار در این گلشن و گلزار / به هر سو مه و خورشید و ثریاست خدایا

از توام ای شهره قمر در من و در خود بنگر / کز اثر خنده تو گلشن خندنده شدم

گل ز حد برد تنعّم نفسی رخ بنما / سرو می‌نازد و خوش نیست خدا را بخرام (تشخیص، واژه‌آرایی)

پای ما لنگ است و منزل بس دراز / دست ما کوتاه و خرما بر نخیل (تضاد، واج‌آرایی)

بادۀ گلرنگ تلخ تیز خوشخوار سبک / نقلش از لعل نگار و نقلش از یاقوت خام (استعاره، واج‌آرایی)

مرد را دردی اگر باشد، خوش است / درد بی‌دردی علاجش آتش است (واج‌آرایی، واژه‌آرایی)

منّت خدای را عزّوجل که طاعتش موجب قربت است.

خواجه بزرگ به حدود تخارستان در رسید؛ به حکم فرمان عالی وی را به خراسان رسانیدند.

وزیر دانست که امیر مسعود مصلحت را سخنی چند بگفت ولکن روی گفتار نبود.

ما را صواب جز این نیست که به دهستان رویم تا کار خوارزم به‌سامان شود.