شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس چهارم : سبک شناسی قرن های 7 و 8 و 9 (سبک عراقی) | آزمون شماره 8399

مگر باد سحرگاهی هواداری کند ور نی / نسیم یوسف مصری که آرد پیر کنعان را؟

چمن پیرا اگر چشمش بر آن سرو دوان افتد / دگر بر چشمه ننشاند ز خجلت، سرو بستان را

همه نیکی‌ات باید آغاز کرد / چو با نیک‌نامان بُوی هم‌نورد

ابر چشمم چو شود سیل‌فشان از لاله / کوه در دوش کشد جامه‌ی بارانی را

لغات فارسی اصیل قدیم، کم شده و به جای آن لغات عربی جایگزین شده است.

شعر این دوره از دربار بیرون آمد؛ قصیده از میان رفت و غزل عرفانی و عاشقانه اصیل صدمه دید.

در هم آمیختگی مختصات نو و کهن که گاهی در یک شعر کوتاه نیز در کنار هم دیده می‌شود.

چهارچوب زبان همان چهارچوب فارسی قدیم یعنی زبان سبک خراسانی نیست.

همی‌رفت از بر گردون، گهی تاری گهی روشن / وزو گه آسمان پیدا و گه خورشید ناپیدا

چراغ است مر تیره شب را بسیچ / به بد تا توانی تو هرگز مپیچ

بهار از عارض خوبش همانا نسبتی دارد / که ایدون دلگشا و دلپذیر و دلستان باشد

ای مه ز اجلالت خجل عشقت ز خون ما بحل / چون دیدمت می‌گفت دل جاء القضا جاء القضا